“Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν και ἀράτω τον σταυρόν αὐτοῦ και ἀκολουθήτω μοι”
Για ὅλες τις ἐποχές ὁ περί Σταυροῦ λόγος ἦταν ἕνα πρόσταγμα δύσκολο και ἔκανε τους ἀνθρώπους να προβληματίζονται. Ἰδιαίτερα ὅμως παρουσιάζεται βαρύς για τον ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας, που ζεῖ στην «κοινωνία τῆς εὐημερίας», που ἔχει θεοποιήσει την ἄνεση κα την ἀσφάλεια. Γι’ αὐτό ὅταν ὁ Κύριος λέγει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν και ἀράτω τον σταυρόν αὐτοῦ και ἀκολουθήτω μοι», πολλοί ἀντιδροῦν. «Η ἐποχή μας», παρατηροῦν, «εἶναι σκληρή» . Ἂν ἐπιχειρήσεις να ἀπαρνηθεῖς τον ἑαυτό σου, να παραχωρήσεις τα δικαιώματά σου, θα σὲ ἐκμεταλλευθοῦν και τελικά θα ἀποτύχεις».
Ἀρνοῦμαι τόν ἑαυτόν μου, σημαίνει: ἐγκαταλείπω τίς νόμιμες καί δίκαιες ἀπαιτήσεις, τίς φυσιολογικές καί δικαιολογημένες ἐπιθυμίες πού ἔχει τό ἐγώ μου μεσα στή ζωή, ἀρνοῦμαι τήν ἀσφάλεια μιᾶς καλοβολεμένης ζωῆς, γιά νά ἀποδυθῶ στήν κατά τά κριτήρια τοῦ κόσμου ἀβεβαιότητα καί ἀνασφάλεια πού συνεπάγεται τό νά ἀκολουθῶ τόν Χριστό στό δρόμο τοῦ πάθους.
Ὁ ἐμπειρικός ἄνθρωπος, ὅπως τόν γνωρίζουμε ὅλοι μας, ζητεῖ τήν τακτοποίηση καί τήν ἀσφάλεια, τήν ἀποφυγή τῆς σκέψεως τοῦ θανάτου, τήν παράταση τῆς ζωῆς μέ κάθε τρόπο. Μέ μιά παράξενη ὅμως ἐπιχειρηματολογία γιά τήν ἀνθρώπινη λογική ὁ Χριστός διδάσκει ὅτι ἡ ζωή κερδίζεται μόνον ὅταν χαθεῖ. Ἡ θυσία τῆς ζωῆς ὁδηγεῖ στήν κατ’ ἐξοχή ζωή.
Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ στίς φράσεις Του αὐτές τή λέξη «ψυχή» μέ τήν διπλή ἔννοια τῆς ζωῆς, τῆς βιολογικῆς ζωῆς καί τῆς αἰώνιας ζωῆς πού εἶναι δῶρο Θεοῦ. Ὅποιος θέλει τήν πραγματική ζωή, πρέπει νά θυσιάσει τήν εὔκολη ζωή τοῦ κόσμου.
Ἡ ἀπάρνηση και ἡ θυσία δε σημαίνουν παθητικότητα ἔναντι τῆς ζωῆς. Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό το ἐγώ, για την ὁποία μιλᾶ ὁ Χριστός, δεν ἀποτελεῖ αὐτοσκοπό, δεν ἀποτελεῖ ἀπάθεια σαν αὐτή που συναντᾶ κανείς ταξιδεύοντας στην Ἄπω Ἀνατολή.
Το ζητούμενο εἶναι να λυτρωθοῦμε ἀπό τον ἀτομισμό μας, για να δοθοῦμε ὁλοκληρωτικά στόν Θεό, να «κοινωνήσουμε», να συμμετάσχουμε στη ζωή τοῦ Χριστοῦ και να Τον ἀκολουθήσουμε σε μία πορεία ἀγάπης και μεταμορφώσεως τοῦ κόσμου.
Ὅλα αὐτά πού φαίνονται ἀδύνατα γιά τόν φυσιολογικό ἄνθρωπο, γίνονται πραγματικότητες μέσα στήν περιοχή τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ πού ἀναγεννά καί μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο σέ νέο δημιούργημα, σέ «καινή κτίση».
Οἱ ἥρωες τῆς πίστεως καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας δέν εἶναι μόνον μορφές τοῦ μακρινοῦ παρελθόντος, μποροῦν νά γίνουν καί ζωντανές πραγματικότητες στή σύγχρονη ἐποχή.