Το μόνο παράδοξο υπό τον ήλιο
Το συναξάρι της ημέρας των Χριστουγέννων, μας δίνει σε μια απλή και λιτή πρόταση, όλο το περιεχόμενο της μεγάλης γιορτής. Την 25η Δεκεμβρίου γιορτάζουμε “την κατα σάρκα γέννηση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία, δεν υπάρχει συγκλονιστικότερο γεγονός. Αυτό είναι το παραδοξότερο μυστήριο. Ο Θεός ήλθε στη γη και έγινε άνθρωπος! Το σπήλαιο αναδείχθηκε ουρανός και η φάτνη “χωρίον εν ω ανεκλήθη ο αχώρητος”.
Το τρισμέγιστο θαύμα, το “πάσαν έννοιαν εκπλήττον και συνέχον” το εκφράζει με τη δική του γλώσσα και θεολογική ακρίβεια και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: “ο άσαρκος σαρκούται, ο Λόγος παχύνεται, ο αόρατος οράται, ο αναφής ψηλαφάται, ο άχρονος άρχεται, ο υιός του Θεού υιός ανθρώπου γίνεται, Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας”.
Χρειάζεται να πάρουμε τα μάτια μας από τα φώτα του κόσμου και να μελετήσουμε το μέγα μυστήριο μέσα σε ατμόσφαιρα σιωπής, ησυχίας και προσευχής. Ας σκεφθούμε πως το μελετούν οι άγιοι άγγελοι, πως εμβαθύνουν σ’ αυτά τα γεγονότα και δοξάζουν τον Θεό. Η μεγάλη χαρά της ανθρώπινης σωτηρίας προσφέρεται “παντί τω λαό”. Αλλά τη χαρά της σωτηρίας δεν τη γεύονται όλοι.
Ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν. Δέχθηκε και στην αρχή να παραβούμε την εντολή Του και τώρα να απορρίψουμε τη σωτηρία που μας προσφέρει. Πόσο φοβερό! Έκανε το παν, δεν επιβάλει όμως τη σωτηρία υποχρεωτικά σε κανένα, γιατί σέβεται και τον τελευταίο. Τόσο ελεύθερος είναι ο ίδιος και τόσο ελεύθερους μας έπλασε!
Κάποιος απλός Χριστιανός που δεν ήξερε γράμματα, ήταν όμως σοφός κατά Θεόν, παρατηρούσε με προσοχή και ευλάβεια την εικόνα της Γεννήσεως και έλεγε: “Τι είναι αυτό το μικρό παιδί; Πρέπει να έχεις μάτια γεμάτα δάκρυα για να το δεις”.
Τα μάτια των ανθρώπων τα γεμάτα δάκρυα, τα μάτια των αγγέλων τα γεμάτα φως, βλέπουν σωστά. Η νήφουσα καρδία αισθάνεται την αλήθεια, ο νους που αγρυπνεί, θαυμάζει. Αν δεν μπορούμε να γεμίσουμε τα μάτια μας με φως, τουλάχιστον ας τα ξεπλένουμε με δάκρυα. Και να μάθουμε ν’ αγρυπνούμε με τους ποιμένες της Βηθλεέμ, και να υπακούμε στα κελεύσματα του ουρανού με τους Μάγους της Ανατολής. Για να ψάλει η ψυχή μας με τους αγγέλους και να προσκυνά τον Θεό “τον φανερωθέντα εν σαρκί” και να υμνεί και δοξάζει “το μέγα τούτο της ευσεβίας μυστήριον”.
π. Αστέριος Χατζηνικολάου, “Πορεία προς τη Βηθλεέμ”