Ο πατήρ Γρηγόριος Γρηγοριάτης στο αρχονταρίκι μας
Την Κυριακή 19.03.2017 μετά το πέρας του Γ’ Κατανυκτικού Εσπερινού στο Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και της πνευματικότατης και μεστής θεολογικών νοημάτων ομιλίας είχαμε τη χαρά και την ευλογία να φιλοξενήσουμε στο αρχονταρίκι μας τον ομιλητή, τον οσιολογιότατο ιερομόναχο π. Γρηγόριο εκ της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Ανάμεσα στις όμορφες και πλούσιες πατρικές νουθεσίες που μας απηύθυνε με αφορμή τον πνευματικό αγώνα των μοναχών στο Άγιο Όρος κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ξεχώρισαν δύο πρακτικά παραδείγματα από τη ζωή των Αγίων της εκκλησίας μας.
Το πρώτο αφορά στον μεγάλο ασκητή της ερήμου τον Άγιο Αντώνιο.
Κάποια στιγμή καθώς προσευχόταν, ο Θεός φανέρωσε στον Άγιο Αντώνιο πως υπάρχει στην Αλεξάνδρεια ένας τσαγκάρης ο οποίος έχει φτάσει σε πνευματικά μέτρα μεγαλύτερα από τα δικά του. Απόρησε ο Άγιος Αντώνιος και ξεκίνησε να πάει να βρει αυτόν τον άνθρωπο. Πήγε και βρήκε τον τσαγκάρη αυτόν και καθόταν και τον παρατηρούσε όλη την ημέρα. Έφαγαν μαζί και του λέει ο Άγιος. Πες μου σε παρακαλώ, ποια είναι η πολιτεία σου; Πως ζεις, δηλαδή εσύ; Για να πάρει απάντηση στο δικό του ερώτημα. Ο τσαγκάρης του είπε τίποτα δεν κάνω. Ούτε πολλές νηστείες. Ούτε πολλές προσευχές. Το μόνο που κάνω είναι κάθε πρωί που ξυπνάω να λέω στο θεό τα εξής: Θεέ μου εγώ για τις αμαρτίες μου θα χαθώ γιατί είμαι πιο κακός από όλους τους άλλους και όλος ο κόσμος είναι πιο καλός από μένα. Του λέει ο Άγιος Αντώνιος μόνο αυτά λες; Μόνο αυτό λέω του απάντησε. Τότε ο Άγιος κατάλαβε ότι τελικά η σωτηρία δεν περνάει από τον εαυτό μας αλλά μέσα από τους άλλους και το κλειδί που ανοίγει τον παράδεισο είναι η αγάπη και η ταπείνωση.
Το δεύτερο αφορά στον Όσιο Σιλουανό τον Αθωνίτη που είναι μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες φυσιογνωμίες του αγιορείτικου και γενικότερα του ορθοδόξου μοναχισμού.
Ο Άγιος Σιλουανός μέχρι να γίνει δοχείο της Χάριτος του Χριστού και να πληρωθεί Πνεύματος Αγίου πέρασε δια πυρός και σιδήρου: θλίψεις, απόγνωση, βίωσε το σκοτάδι της κολάσεως, βρέθηκε στα έγκατα του Άδη! Όταν έφτασε στα όρια της θλίψεως και το εξέφρασε με το να πει στον Θεό ότι είναι αδυσώπητος, τότε γεύτηκε και τη χάρη ως «πυρ καταναλίσκον» στην καρδιά του από τη στιγμή που είδε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και του είπε τον κορυφαίο λόγο «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Από τότε έκαιγε μέσα του ο άσβεστος πόθος, ο θείος έρωτας γι’ Αυτόν.