Καταδίκη του αποστόλου Ανδρέα από τον Αιγεάτη
Ἐν τῷ μεταξύ ὁ Αἰγεάτης, πληροφορηθείς τούς λόγους τοῦ Ἀνδρέα, λίαν πρωΐ διέταξε νά ἀχθῆ ὁ θεῖος ἀπόστολος ἐνώπιόν του. Καί καθίσας ἐπί τοῦ βήματος εἶπεν:
«Ἐνόμιζα, ὅτι κατά τήν νύκτα θά ἐκυριάρχουν παρά σοί ὠριμώτεραι καί φρονιμώτεραι σκέψεις, ὥστε νά ἀποβάλης τήν μωρίαν τοῦ κηρύγματος περί τοῦ ἐσταυρωμένου Θεοῦ σου καί νά μή στερηθής της ζωῆς. Σύ ὅμως ἐξακολουθεῖς νά ἐπιμένης ἀνοήτως. Διότι πράγματι βλακεία καί ἀνοησία εἶναι νά θεωρής ὡς Θεόν ἕναν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἐδείχθη τόσον ἀσθενής εἰς τούς ἐχθρούς του, ὥστε δέν ἠμπόρεσεν οὐδ’ ἐπ’ ἐλάχιστον νά ἀντισταθῆ εἰς αὐτούς καί νά προτιμᾶς χάριν αὐτοῦ νά ἔλθης καί σύ πρός τό τοῦ σταυροῦ πάθημα. Διά τελευταίαν λοιπόν φοράν σέ καλῶ νά προσφέρης σπονδήν εἰς τούς θεούς. Οὐδεμία πόλις ἀπέμεινεν ἐν τῇ Ἀχαΐᾳ, εἰς τήν ὁποίαν νά μή ἐγκατελείφθησαν καί νά μή ἠρημώθησαν τά ἱερά τῶν θεῶν. Πρέπει λοιπόν τώρα διά σου καί πάλιν νά ἀνανεωθῆ το πρός τούς θεούς σέβας. Ἐάν ὅμως δέν συμμορφωθής πρός ἐκεῖνο, θά ὑποστής διάφορα κολαστήρια καί μετά ταῦτα, ἀφοῦ ἀναρτηθής ἐπί τοῦ ξύλου τοῦ σταυροῦ, τό ὁποῖον τόσο ἐπαινεῖς, θά ἐκλείψης διαπαντός».
«Σοῦ ὡμίλησα ἕως τώρα μειλιχίως», ἀπήντησεν ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας, «ἐλπίζων ὅτι θά ἦτο δυνατόν νά μεταπεισθής καί νά ἐλκυσθής εἰς τήν ἀλήθειαν. Βλέπων ὅμως ἤδη, ὅτι ἐπιμένεις εἰς τήν πλάνην καί ὅτι ἐξακολουθεῖς νά νομίζης, ὅτι θά μέ ἐκφοβίσης διά τῶν ἀπειλῶν σου, σοῦ λέγω καθαρά. Πᾶν ὅ,τι θεωρεῖς ὡς χειρότερον ἀπό τά κολαστήρια καί βασανιστήριά σου, εἶσαι ἐλεύθερος νά τό μεταχειριθής κατ’ ἐμοῦ. Θά ὑπομείνω τοῦτο καρτερικῶς, διότι ἔχω τήν πεποίθησιν, ὅτι ὅσον χειρότερα ὑποστῶ ὑπέρ τῆς ὁμολογίας τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου μου καί τοῦ Βασιλέως μου, τόσον περισσότερον θά εὐαρεστήσω αὐτόν».
Τότε ὀργισθεῖς ὁ ἀνθύπατος Αἰγεάτης, διέταξε νά κακοποιηθῆ ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ διά βασανιστηρίων καί νά δαρή σκληρῶς. Τούτου γενομένου, προσήχθη καί πάλιν πρό τοῦ Αἰγεάτου, ὅστις καί πάλιν προέτρεψεν αὐτόν, ἵνα θυσιάση εἰς τά εἴδωλα. Ἄκουσόν μου Ἀνδρέα, εἶπεν ὁ ἀνθύπατος. καί μεταπείσθητι ἀπό τήν τρελλήν ἀπόφασίν σου, ἡ ὁποία σέ ὠθεῖ εἰς τήν ἔκχυσιν τοῦ αἵματός σου. Σοῦ ἐπαναλαμβάνω διά τελευταίαν φοράν, ἐάν δέν θελήσης νά μέ ὑπακούσης, θά σέ κρεμάσω εἰς τό ξύλον τοῦ σταυροῦ καί θά ἀποθάνης ἐκεῖ οἰκτρῶς.
Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας τότε ἀπήντησεν ὡς ἑξῆς: «Ἐγώ δοῦλος τοῦ Χριστοῦ τυγχάνω καί συνεπῶς ὄχι μόνον δέν δειλιῶ, ἀλλά καί ἐπιθυμῶ τό τρόπαιον τοῦ σταυροῦ. Πρόσεξε ὅμως σύ, μήπως ἐμπέσης εἰς τήν αἰώνιαν βάσανον καί τιμωρίαν, τήν ὁποίαν μόνον ἐάν πιστεύσης εἰς τόν Χριστόν, θά δυνηθής νά διαφύγης. Ἐγώ περί τῆς σῆς ἀπωλείας θλίβομαι καί περί τῆς ἐμῆς παθήσεως οὐ συνταράσσομαι. Διότι τό πάθημα καί βασανιστήριον, τό ὁποῖον μοῦ ἑτοιμάζεις, μιᾶς ἡμέρας διάστημα καταλαμβάνει ἤ δύο τό πολύ. Ὁ δέ σός βασανισμός εἰς ἀτελευτήτους αἰῶνας θέλει διαρκέσει».
Τότε ὁ Αἰγεάτης διέταξε νά ἀναρτηθῆ ὁ ἀπόστολος ἐπι τοῦ σταυροῦ. Πρός τόν σκοπόν δέ του νά παραταθή τό μαρτύριόν του, παρήγγειλεν ἵνα μή καρφωθή, ἀλλά νά τεντωθῆ πολύ τό σῶμα του καί νά προσδεθοῦν σφιγκτά αἱ χεῖρες καί οἱ πόδες του ἐπί τοῦ σταυροῦ, ὥστε νά παραμείνη κρεμάμενος ἐπ’ αὐτοῦ ὅσον τό δυνατόν περισσοτέρας ἡμέρας.
Ἐπί τῷ ἀκούσματι τῆς ἀποφάσεως καί τῶν παραγγελιῶν τούτων τοῦ Αἰγεάτου, ἀνεσκίρτησεν ὁ ἀπόστολος καί χαίρων ἤρχισε νά βαδίζη κατεσπευσμένως, ὑπό συνοδείαν στρατιωτῶν, πρός τόν τόπον τοῦ μαρτυρίου.
Παναγιώτης Τρεμπέλας, “Ο Απόστολος Ανδρέας”