Ας μη λυπούμαστε, όταν επί πολλά έτη ζητούμε κάτι από τον Κύριο, και δεν μας εισακούει.
Όλοι όσοι προσεύχονται και δεν εισακούονται από τον Θεό τα αιτήματά τους, οπωσδήποτε για κάποια από τις εξής αιτίες δεν εισακούονται: Ή διότι ζητούν προ της ώρας ή διότι ζητούν με αναξιότητα και κενοδοξία ή διότι, εάν εισακούονταν, επρόκειτο να υπερηφανευθούν ή να πέσουν μετά την απόκτηση του αιτήματός τους σε αμέλεια.
Έφυγαν όλα τα πάθη από μερικούς ανθρώπους, όχι μόνο πιστούς, αλλά και άπιστους, εκτός από ένα πάθος, δηλαδή την υπερηφάνεια. Αφέθηκε μόνο αυτό, διότι μπορεί να αναπληρώσει όλα τα άλλα, εφ’ όσον είναι το πρωταρχικό κακό και έχει τόσο μεγάλη βλαπτικότητα, ώστε από τους ουρανούς να ρίχνει κάτω Αγγέλους.
Κανείς, νομίζω δεν αμφιβάλει ότι οι δαίμονες και τα πάθη φεύγουν από την ψυχή για λίγο καιρό ή για πάντοτε. Λίγοι όμως γνωρίζουν πόσες είναι οι αιτίες και οι τρόποι αυτής της απομακρύνσεως.
Καίγεται το υλικό των αμαρτημάτων και εξαφανίζεται, με το θεϊκό πυρ (ενέργειες του Αγίου Πνεύματος). Όταν δε το υλικό εκριζωθεί και καθαρισθεί, τότε παίρνουν και τα πάθη τον δρόμο της αναχώρησης. Έπειτα όμως χρειάζεται πολύ προσοχή, μήπως και τα τραβήξουμε πάλι κοντά μας με την υλόφρονα ζωή και τη ραθυμία μας. Φεύγουν ακόμη επίτηδες οι δαίμονες, για μας ρίξουν στην αμεριμνησία, ώστε έπειτα αιφνιδίως να επιτεθούν και να αρπάξουν την ψυχή μας.
Γνωρίζω όμως και μια απάθεια, η οποία έρχεται στην ψυχή από πολλή απλότητα και επαινετή ακεραιότητα. Διότι “δικαία η βοήθεια αυτών παρά του Θεού, ο οποίος σώζει τους ευθείς τη καρδία” (Ψαλμ. ζ’ 11), και τους απαλλάσσει από τα κακά χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται. Όπως ακριβώς και τα νήπια, ενώ έχουν γυμνωθεί, δεν το καταλαβαίνουν και τόσο.
Κλίμακα, Αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη, Λόγος περί διακρίσεως.